Home CultuurANS luistert ANS luistert: Twenty One Pilots – Blurryface (2015)

ANS luistert: Twenty One Pilots – Blurryface (2015)

door Redactie

Twenty One Pilots (twenty | øne | piløts, zoals de band het zelf stileert) is een Amerikaanse tweemansband uit Ohio. Het genre van hun sound is onmogelijk te bepalen en dat maakt hun muziek juist zo goed. Zoals de zangers zelf zeggen: ‘There was a lot of pressure to find a genre and stick to it. People would tell me all the time, “You can’t be all things to everyone.” I would say, I’m not trying to be. I’m being what I want to be for myself.’ De afwezigheid van een overheersende stijl maakt de muziek, ondanks de veelal duistere teksten, benaderbaar voor bijna iedereen. Op dit moment is hun laatste single Heathens, te horen in de film Suicide Squad.

Tekst: Sydney Meuldijk

Demonen
Blurryface gaat over demonen—die van Tyler Joseph, zanger van de band Twenty One Pilots die onder andere (samen met Josh Dun) de bekende track House of Gold uitbracht, opvallend door het gebruik van de ukelele—die ook weer terug komt in het nieuwste album. Blurryface is het vervolg op het album Vessel en gaat over Blurryface, het alter ego van Joseph dat het niet altijd eens is met de muziek die hij schrijft. Blurryface zit in zijn hoofd en in zijn keel en op zijn handen: hij belichaamt de onzekerheid van Joseph, waar hij over zingt: ‘I wish I found some better sounds no one’s ever heard / I wish I had a better voice that sang some better words’. Het zijn de eerste regels van het nummer Stressed Out. Het nummer gaat over de kindertijd, zijn jeugd waar Joseph naar terugverlangt, waar er geen ‘student loans’ waren, maar ‘tree house homes’, toen hij nog kon doen alsof hij astronaut kon worden, toen zijn moeder hem toezong wanneer het niet goed ging. Blurryface komt in datzelfde nummer aan de oppervlakte: de laatste regels worden gezongen door een diepe, lage stem, en luiden: ‘Wake up, you need to make money’, als commentaar op Joseph’s muzikale mijmeringen: word wakker, je bent volwassen, gedraag je dan ook zo.

De ukelele uit House of Gold komt terug in de nummers We Won’t Believe What’s on TV en The Judge. Dit laatste nummer is waarschijnlijk de beste track van het gehele album en klinkt aanvankelijk vrolijk, tot Joseph begint te zingen, met teksten als ‘I’m a pro at imperfections and I’m best friends with my doubt’, waar weer de onzekerheden van Joseph naar boven komen. Deze onzekerheden, of Blurryface, zijn ook op het podium te zien geweest—Joseph verscheen met zwarte verf op zijn keel en handen, alsof hij wilde zeggen: ik heb twijfels over wat ik zeg en over wat ik maak. Deze twijfel komt het best naar boven in het nummer Doubt. ‘Scared of my own image, scared of my own immaturity / Scared of my own ceiling, scared I’ll die of uncertainty / Fear might be the death of me, fear leads to anxiety / Don’t know what’s inside of me / Don’t forget about me’, zingt hij, waarbij hij de laatste regel nog een aantal keren herhaalt in het laatste vers van het nummer.

Voor elk wat wils
De stijl van het album is, zoals het de band betaamt, moeilijk vast te leggen. De meest gebruikte en waarschijnlijk ook accurate beschrijving van de sound is ‘schizoid pop’ of schizofrenische popmuziek, omdat er inderdaad geen label aan te hangen is: het is een mengelmoes van alles—pop, reggae, R&B, drum ’n bass en zelfs rap, hoewel de heren Joseph en Dun zelf dat nog eens trachten te ontkennen. Als gevolg van deze variëteit aan stijlen, is het album Blurryface amper een geheel: de tracks hebben onderling enorme verschillen, waarbij in sommige nummers de reggae als duidelijke invloed kan worden genoemd (Lane Boy) en andere nummers in de basis stiekem echt wel pop zijn (Tear In My Heart). De sounds, hoewel allemaal anders, staan toch stuk voor stuk voor het unieke geluid van Twenty One Pilots—dit is hun ding, dit is wat ze dóén. De kritiek die ze hier in het verleden op hebben gehad weerleggen ze in het nummer Lane Boy: ‘They say, ‘Stay in your lane, boy’ / But we go where we want to.’ Toegegeven: het album zal niet bij iedereen in de smaak vallen—het is tenslotte een mess van alles wat je maar bedenken kunt, maar laat een negatieve opvatting tegenover rap of R&B je er vooral niet van weerhouden dit album toch even te beluisteren. Het is voor elk wat wils—en men kan met zekerheid stellen wat het is voor de fans: al wat wils.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen