‘Welkomstdiner Nijmegen’ is een initiatief opgezet door Nijmeegse (ex-)studenten in samenwerking met het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA). Door middel van deze website kunnen vluchtelingen uit kamp Heumensoord van 24 tot en met 31 oktober mee-eten bij Nijmegenaren. ANS schoof aan bij gang 38 in Hoogeveldt en prikte een vorkje mee.
Tekst en Foto’s: Tijs Sikma
Kruidige geur
Het is maandagavond, in een naar Hoogeveldtstandaarden opmerkelijk schone keuken – ‘Nee, normaal is het hier niet zo schoon’ – is de tafel al gedekt. Hoewel de kleurrijke tekeningen aan de muur anders doen vermoeden, wonen hier toch echt alleen studenten. Josje is in een grote pan aan het roeren. De knorrige maag beantwoordt de kruidige geur die hier uit stoomt.
Zelf eet de ijverige kokkin niet mee. ‘We hebben besloten met zijn zessen te eten. Als alle 15 ganggenoten aanwezig zouden zijn bij het diner, zouden de vluchtelingen plotseling wel erg veel vragen op zich af krijgen.’ Ondertussen is Jasmijn druk bezig wat spullen op te ruimen. Twee ganggenoten die niet mee eten, kijken jaloers naar de grote pan. Een van hen vraagt of het misschien toch nog mogelijk is van maaltijd te ruilen. De nee blijft een nee.
Ahlan wa Sahlan en Shokran
Na ongeveer een kwartier arriveren Kees en Katharina met de twee vluchtelingen (deze wilden liever niet op de foto) die aan de maaltijd zullen deelnemen. Kees en Katharina hebben hen met de bus van Kamp Heumensoord opgehaald. ‘Eigenlijk hadden twee andere vluchtelingen zich opgegeven om met ons mee te eten. Deze konden we echter niet vinden. Gelukkig zijn we toen Nahel en Rofund tegengekomen.’ Nahel, een jongen van 19 jaar, spreekt naast Arabisch, Turks en een beetje Koerdisch ook prima Engels. Omdat het tweeëntwintigjarige meisje Rofund deze laatste taal minder goed beheerst, fungeert de goedlachse Nahel als vertaler.
‘Het is af en toe zoeken naar een geschikt gespreksonderwerp.’
Beide Syriërs zijn erg beleefd en verlegen. Het is af en toe zoeken naar een geschikt gespreksonderwerp. Gelukkig biedt het diner zelf hiervoor prima uitkomst. Eten is en blijft een sociaal gebeuren. Zonder het zelf te beseffen – ‘Ik heb gewoon bij de website van Albert Heijn gezocht op vegetarische recepten voor veel personen’ – blijkt Josje een maal bereid te hebben welke in Syrië bekend is onder een onmogelijk uit te spreken naam. Iedereen is het erover eens dat dit gerecht – Bulgur met spinazie, pruimen, feta en tomaten – erg lekker is. De nootjes van pistache zorgen voor extra panache en het Turkse brood is lekker groot. Complimenten en beleefdheden wisselen elkaar af in het Nederlands en Syrisch. Alsjeblieft, Ahlan wa Sahlan. Dank je wel, Shokran.
‘With a lot of oil’
Nahel en Rofund verblijven sinds twee dagen in Nijmegen. Ze zijn al verschillende opvanglocaties in Nederland afgegaan. ‘Ze hebben al meer van Nederland gezien dan wij.’ De Nederlanders voelen aan dat het beter is niet over de tocht die zich daarvoor afspeelde vragen te stellen. Over hun verleden komen we alleen te weten dat Nahel in Turkije kort Computer Engineering heeft gestudeerd en Rofund in Syrië actief is geweest bij een sportbond.
‘Ze hebben al meer van Nederland gezien dan wij.’
Over eten gesproken; in Syrië blijkt het eetpatroon behoorlijk af te wijken van wat in Nederland gewoon is. Zowel Nahel als Rofund geven aan in hun geboorteland nooit te eten tussen de middag. Rofund is zelfs gewend om van 1 maaltijd per dag te leven. Na navraag van de verbijsterde Nederlanders blijken de maaltijden in Syrië dan weer wel een stuk uitgebreider te zijn en ‘with a lot of oil’.
Zo koud als het Nederlandse weer
Het nagerecht is een zelf bedacht recept dat bestaat uit plakjes cake met bosbessen en frambozen, overgoten met yoghurt. Gang 38 is er nog niet helemaal over uit of dit gerecht wel of niet eerst nog in de oven moet. Ook geserveerd zo koud als het Nederlandse weer, smaakt het gerecht zonder naam een stuk lekkerder dan de gemiddelde studentenmaaltijd.
Niet lang na het toetje moeten de vluchtelingen al terug naar het kamp. Opnieuw danken Nahel en Rofund de gastheer en gastvrouwen. Onderlinge contactgegevens worden uitgewisseld en het gezelschap koestert goede hoop in de toekomst opnieuw samen te eten. ‘Misschien kunnen zij de volgende keer Syrisch mét ons koken. ‘