Home CultuurANS kijkt ANS kijkt: BoJack Horseman, seizoen vier (2017)

ANS kijkt: BoJack Horseman, seizoen vier (2017)

door Redactie

Het is overduidelijk dat de animatieseries van nu geen dramatisch slechte dompers zijn. Aanschouw eens wat afleveringen van Archer of Rick & Morty, en je komt er snel achter dat getekende mensen-filmpjes van twintig minuten psychologische pareltjes vol degelijk drama kunnen worden. Seizoen vier van Netflix-serie BoJack Horseman past misschien nog wel het best in deze categorie. Wederom kun je zien hoe op fantastische wijze menselijke dieptes worden geraakt in deze animatie over een hasbeen-Hollywood-acteur die er ironisch genoeg uitziet als een paard.

Tekst: Auke van der Veen

Het zijn net mensen
BoJack Horseman (stem van Will Arnett) is het antropomorfische paard naar wie deze tv-kunst is genoemd. In de voorgaande drie seizoenen zagen we hem reeds telkens opnieuw op vermakelijke wijze zichzelf en anderen teleurstellen door zijn egocentrische en lompe gedrag – vooral onder invloed van middelen. Ditmaal is dat niet anders, en wordt hij ook nog eens geconfronteerd met Hollyhock (stem van Aperna Nancherla), een ‘meisjespaard’ dat claimt zijn dochter te zijn. Tot overmaat van ramp trekt zijn dementerende en hatelijke moeder bij hem in; ongemak viert hoogtij in huize Horseman. Het huis wordt al snel ontvlucht voor een zoektocht naar Hollyhocks moeder.

De vermeende dochter is het enige belangrijke personage dat echt nieuw is. Net als in eerdere seizoenen zien we ‘kat-mens’ en BoJacks voormalig manager Princess Carolyn (stem van Amy Sedaris) worstelen met haar carrière en liefdesleven. Huisgenoot van de hoofdpersoon plus stoner-sukkel Todd Chavez (stem van Aaron Paul) klungelt verder nog steeds aan met van alles en nog wat. Ook vermakelijk om naar te kijken blijft de immer matige relatie tussen hond-mens en frenemy van BoJack Mr. Peanutbutter (stem van Paul F. Tompkins) en Diane Ngyuen (stem van Alison Brie), de enige persoon die Bojack echt kent en hem snapt – na flink wat flessen sterke drank weg te hebben gewerkt, dat wel.

Prachtig aan de serie, en zeker dit seizoen, is hoe erg de bovenstaande antropomorfische dieren en mensen op elkaar lijken: ze gedragen zich allemaal even goed en slecht. Kortom: de dieren uit BoJack zijn net mensen, waardoor inleven net zo prima gaat als bij reguliere beeldbuis-cinema.

Van domheid tot diepgang
De grootste toevoeging van BoJack aan de psychologische tv is echter de humoristische laag. Animatie kan voor bepaalde visuele komedie zorgen waar zelfs de beste special effects niet aan kunnen tippen, en ook dit seizoen is dat wederom duidelijk zichtbaar. Denk aan huisgenoot Todd die aan een drone in de hemelen vastzit en verhongert of een krab-mens die dreigt te worden opgegeten. Een ander goed voorbeeld is de in een eerder seizoen gestolen ‘D’ van het Hollywoodteken die nog steeds niet vervangen is – deze overdreven visuele humor kan alleen acceptabele geinigheid zijn in getekende series.

En niet alleen de animatie op zich zorgt voor een lach op het gezicht van de kijker: flauwigheden krijgen een groot podium. Elk personage heeft wel zijn of haar catchprases en moppen die telkens weer terugkomen. Zo sluit BoJack na elke voicemail-inspraak bij Diane – ze krijgen elkaar nooit te pakken – zijn monoloog af met ‘This is BoJack. Horseman, obviously‘. Slim spelen de makers van de serie op dit gebied ook met het uiterlijk van de personages: Princess Carolyn scheldt als kat bijvoorbeeld consequent met het woord ‘fish‘.

Wat al deze humor verhult, is de eerder genoemde diepere psychologische laag. Die verhulling is niet erg, integendeel: een animatieserie moet niet alleen maar kommer en kwel laten zien, maar ook vermaken. En juist de afwisseling maakt de af en toe scherp naar voren komende diepgang zo aangrijpend.

Bekijk dat gegeven paard!
Voor de niet-kenner is BoJack Horseman meestal één grote verrassing. Elk seizoen begint met lolligheden die nergens op lijken te slaan, maar eindigt met hartverscheurende scènes die je – net als na het vierde seizoen – laten snakken naar een vervolg. De serie wordt wel eens een Hollywood-kritiek genoemd, maar is eerder gewoon in het algemeen een psychologisch drama. Via inleving in menselijke dieren wordt grote diepgang getoond. Kijk dit gegeven paard dus niet in de bek, maar stap erop en rijd ermee weg.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen