Het jaar is 2005 en met betraande ogen vertellen Matt Willis, James Bourne en Charlie Simpson op een persconferentie dat ze hebben besloten om te stoppen met Busted. Miljoenen tienerharten breken, Busted had nog maar twee albums uitgebracht maar was op weg naar enorme hoogtes. Simpson was echter klaar met de zoetsappige popmuziek die de band maakte en besloot al zijn energie in Fightstar, een post-hardcore band, te steken. Dit leidde tot het einde van de BRIT-award winnende band. Tot 25 november dit jaar. Toen was daar opeens Night Driver.
Tekst: Mae Boevink
Boyband af
Willis, Bourne en Simpson hebben met hun derde album duidelijk een nieuwe weg ingeslagen. Hun respectievelijke solocarrières klinken door in de manier waarop de nieuwe nummers zijn opgebouwd. Ook de inhoud van de teksten is beduidend volwassener dan toen ze voor het eerst in de spotlight stonden. Bourne heeft veel tijd gespendeerd in de electropop scene en met zijn solo project Future Boy en dit heeft zijn weerslag op het hele album. Simpson, die na Fightstar de folk kant op ging en twee soloalbums uitbracht laat deze kant op dit album vooral zien in nummers als New York en Easy. Willis is van alle markten thuis. Hij bracht tijd door op West End als Fyero in Wicked, bracht een soloalbum uit en won I’m a Celebrity…Get Me Out of Here!. Zowel Bourne als Willis voegde zich bij bestaande band McFly in 2014 om samen McBusted als supergroep te vormen. Het album wat de band uitbracht leek in veel opzichten meer op de “oude” Busted dan Night Driver en het is dan ook verbazingwekkend dat – toen McFly en Busted weer hun eigen weg gingen – Busted er niet voor koos om die lijn door te trekken. Ruim tien jaar na hun eerste album kiest Busted voor een nieuw begin, maar het is wel even wennen.
Mengelmoes
Night Driver opent met de eerste single van het album genaamd Coming Home. Het is te zien als een omschrijving van de weg die de mannen van Busted hebben afgelegd. De hele wereld bereizen is toch niet alles, en ze zijn nu weer terug waar ze zijn begonnen: in Engeland met elkaar. Het is een lofrede op de steun en toeverlaat die ze hebben genoten over de afgelopen jaren. Met On What You’re On voegt Busted een vleugje ’jaren 80 toe aan een album wat verder veel meer weg heeft van de Futureboy stijl van Bourne. Het nummer is dansbaar, en het refrein blijft dagen in je hoofd hangen. De verrassende saxofoon-solo doet denken aan George Michael’s Careless Whisper, wat bijdraagt aan het nostalgische gevoel dat het nummer met zich meedraagt.
Met New York en Easy wordt de meer gevoelige kant zoals we deze kennen van Busted van oudere hits als 3AM en Thinking of You weer duidelijk. Het zijn ballades die gericht zijn op de pijn van onbeantwoorde liefde en hoe mensen naarmate de tijd vordert veranderen en uit elkaar groeien. Mee blèren op een slechte dag gegarandeerd, boos op de wereld zijn was nog nooit zo makkelijk. Je krijgt het gevoel dat deze mannen écht snappen hoe klote het kan zijn om verliefd te zijn.
Is er dan echt niets meer dat doet denken aan hun oude megahits als Crashed the Wedding en That’s What I Go To School For en Year 3000? Het is duidelijk dat Busted het imago van boyband wil afschudden, maar stiekem doet een nummer als Kids With Computers wel heel erg denken aan Year 3000. Het blikt vooruit op een toekomst die er voor ons op dit moment heel vreemd uit ziet maar wel mogelijk zou zijn. Waar ze in Year 3000 nog voor zich zagen dat mensen onder water zouden leven – en vrouwen 3 borsten hebben – is het nu genuanceerder. De toekomst is niet zo rooskleurig als ze het jaren geleden zagen, de moderniteit gaat ertoe leiden dat de hele toekomst zal bestaan uit kinderen met computers die nergens anders meer aandacht voor hebben.
Comeback?
De mannen van Busted zeggen zelf dat dit geen eenmalige comeback is. Ze zijn van plan om meer albums uit te brengen. Hopelijk stappen ze dan iets meer af van het electro-pop genre en gaan ze terug naar waar ze uiteindelijk beroemd mee zijn geworden: blije popmuziek waarin ze zichzelf niet al te serieus nemen. Het is logisch dat ze toe waren aan een verandering. Hun fans kopen dit album toch wel, omdat het al zo lang geleden is dat ze de kans hadden om Busted weer te steunen. De vraag is echter of dit bij een volgend album ook nog gebeurd, of dat ze een nieuwe groep fans zullen moeten creëren. Dit is een reëel vooruitzicht, aangezien niet iedereen zich zal kunnen vinden in de huidige richting die ze gekozen hebben. Night Driver is een prima album, maar het was misschien nog beter geweest als het niet van Busted was geweest.