Rick Sanders praat er niet omheen. In zijn columns schrijft hij over de actualiteit, de universiteit en het studentikoze. Recht voor zijn raap, met een knipoog en soms wat sarcasme.
Soms word ik een beetje boos over sommige keuzes die de universiteit maakt. Een tijd geleden investeerde de RU in een luxueuze bureaustoel van enkele ruggen. Nu wil het College van Bestuur het BSA gaan verhogen. Zeer verstandig: je wilt immers niet dat studenten zich ontplooien tijdens hun studie.
Ik begrijp het volkomen als anderen ook gefrustreerd raken wanneer zij lezen over zulke beslissingen. Het opzetten van een pilot voor eigen opleidingsaccreditatie in Nederland heeft ook iets weg van een slager die zijn eigen vlees keurt. Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend. Dat slaat toch ook nergens op?
Om alle geëmotioneerde studenten te ontdoen van hun stress heeft de universiteit ervoor gekozen om een massagestoel te plaatsen in de Universiteitsbibliotheek. Goedgekeurd door de fysiotherapeut. Hij heeft maar liefst honderd miljoenmiljard standen en een bekerhouder. Volgens legendes maakt hij zelfs je huiswerk en laat hij je hond uit. In dat geval vind ik het niet erg dat ze zo’n wonderstoel plaatsen. Laat een korting op mijn bak koffie maar zitten. Masseer mijn rug, alstublieft! Uiteraard kost het gebruik van deze machine geld, want ook massagestoelen moeten omzet genereren.
Nee, voor mij hoeft al deze ongein niet. Geef mij maar rustig een kop thee en een niet-vibrerende stoel. Normaal nam ik altijd mijn dertien keer hergebruikte theezakje mee naar de bieb, maar sinds de invoering van het leenstelsel kan ik me geen thee meer veroorloven. Gelukkig kon ik altijd gratis heet water krijgen bij de Coffee Corner. Tegenwoordig moet ik eerst de theecoaches ontwijken, om vervolgens bij een afgesloten kraan te komen. Voor niets komt de zon op, voor iets komt er heet water uit een kraan. Dat kan ik toch niet betalen! Ik ben student, tegenwoordig studeer ik op de pof.
Studenten hebben het maar zwaar. Financieel worden ze uitgeknepen en de eisen worden steeds hoger. Ik snap wel dat studenten al deze zorgen wil ontvluchten. Daar heb ik ook weleens over gefantaseerd. Weg van het sociaal leenstelsel, weg van de clowneske keuzes van de universiteit, weg van betaald heet water en griezelige theecoaches.
Ik stop mijn misbruikte theezakje in mijn rugzak en vertrek naar Nijmegen Heyendaal. Helaas kan ik me geen treintickets veroorloven, want mijn lening gaat op aan heet water. Vroeger zou ik zwartrijden hebben aangedurfd, maar tegenwoordig kun je zelfs van het treintoilet gelicht worden door de Nationale Politie. Ach, je vindt toch geen ontspanning in de Veolia-boemel: die zit vol met andere armoedige medestudenten.
Daar gaat je rust, als vluchtende student! In de trein ontstressen kan ook al niet meer. Daar hebben ze immers geen massagestoel.