Dagelijks wordt de campus opgeschrikt door het gedender van de afvaltrein. Welke meedogenloze machinist bestuurt deze beruchte locomotief? ANS spoorde Ronnie op, checkte in en treinde met hem mee.
Tekst: Pim ten Broeke
Foto’s: Bas van Woerkum
Je zit onderuitgezakt in een zaaltje in de Thomas van Aquinostraat en kijkt loom om je heen naar gapende medestudenten. Plotseling doet een oorverdovend lawaai de zaal opschieten uit de klapstoeltje. Je kijkt om je heen en terwijl je probeert te doorgronden wat er gaande is, neem je de schade op: omgevallen studenten, gesneuvelde laptops en een met koffiebekertjes bezaaide vloer. Na een halve minuut breekt de hel weer los en rijdt Razende Ronnie, de Campusmachinist, naar zijn volgende station. De beduusde docent kan na dit intermezzo het college vervolgen. Althans, tot de volgende drie keer dat de trein die dag voorbij komt rijden.
Sinds 15 jaar haalt Ronnie als bestuurder van de vuilnistrein dagelijks tussen de 2 en 2.5 ton afval op. Ondertussen probeert hij studenten en andere gevaren te ontwijken. Wie is de man die je dagelijks het apelazarus laat schrikken?
Wat doe je zoal als Campusmachinist?
‘Ik rijd elke ochtend van zeven tot elf uur in mijn karretje een vaste route vanaf het Bestuursgebouw naar het Gymnasion. Onderweg kar ik de kelders in om de volle afvalcontainers om te wisselen. 
Als ik drie volle containers heb verzameld, breng ik die naar de hoofdpers onder de Refter.
Zodra ik klaar ben, stal ik de trein in de parkeergarage onder het Spinozagebouw. Ik beheer die garage en verricht daar ook onderhoud aan de trein. Daarnaast doe ik vloeronderhoud en verricht ik schoonmaakklussen op de campus.’
Wat vind je het mooiste aan je werk?
‘Het besturen van mijn trein vind ik het allermooist. Het maken van lastige manoeuvres, vooral het slalommen tussen de rolcontainers onder de Refter, vind ik leuk. Het sturen met vier containers achter de trein kan lastig zijn, maar ik heb nog nooit schade gereden met mijn karretje. Bij de NS werken wil ik niet, want daar hoef je niet te sturen.
‘Vooral het slalommen tussen de rolcontainers onder de Refter, vind ik leuk.’
‘Daarnaast vind ik de vrijheid van het buiten werken heel mooi. Als ik een bak koffie moet pakken dan rijd ik even door TvA heen en drink ik mijn koffie onderweg op. Ook een sigaretje roken doe ik in mijn karretje. Stel dat ik mijn baan zou verliezen, dan zou je mij nooit in een fabriek kunnen plaatsen; ik wil gewoon vrij en in de openlucht zijn.’
Welke bijzondere dingen maak je mee onderweg?
‘Ik ken heel veel mensen op de campus. Ik denk dat ik wel honderd keer per dag mijn hand naar iemand opsteek. Omdat veel mensen mij kennen, ouwehoer ik ook wel eens met hen. Zo komt er wel eens iemand bij me achterop zitten, die de straat doormoet. Van mij mag dat wel, want zo hard rijdt mijn treintje niet. Hij gaat maximaal 15 kilometer per uur.
‘Zo komt er wel eens iemand bij me achterop zitten, die de straat doormoet.’
‘Ik kom ook vreemde dingen tegen tussen het afval; ik heb bijvoorbeeld een keer een televisie voorbij zien komen. Ook als klusjesman maak ik de gekste dingen mee. Geregeld geeft iemand over in een collegezaal en dan rijd ik daar even langs om het op te ruimen. 
Ik heb ook wel eens een telefoontje gehad met “Hee Ron, je moet even naar Spinoza komen, want daar ligt een drol en die ligt niet op de goede plek”. Die drol lag toen in de lift: dat soort shitklusjes bedoel ik, haha.’
Heb je wel eens iemand aangereden?
‘Als campusmachinist moet je altijd goed opletten, want je hebt met onoplettende studenten te maken. Ik kom aangereden met meer herrie dan een NS-trein, maar alsnog horen ze het niet. Ze hebben koptelefoontjes op of zitten op hun telefoon. Dan moet ik goed opletten, want ze kunnen ineens naar links uitwijken. Je moet ze er niet onder hebben, want zo’n karretje weegt 1200 kilo. Ik heb daarom een toeter op de trein. Af en toe gebruik ik die en dan horen ze me wel.’