Het is 1920 en Ierland loopt opnieuw over van politieke onrust. Tegen deze achtergrond probeert Ursula Sweeney (Simone Kirby) contact te houden met haar jonge zoontje. Omdat ze hem niet kan onderhouden, voedt de Katholieke Kerk hem op. De verantwoordelijke nonnen vinden een adoptiegezin, waardoor ouder en kind nagenoeg onherenigbaar gescheiden gaan worden. Om dit te voorkomen legt Ursula contact met de Irish Republican Army. Deze rebellen kunnen druk uitoefenen op de Kerk en Ursula kan hen in ruil daarvoor cruciale informatie toespelen. Ze werkt immers voor de autoriteiten. Op deze manier komen haar leven en dat van andere hoofdpersonages samen in het historische drama Resistance (2019).
Tekst: Dennis van der Pligt
Afbeelding: Verbeelding van de Paasopstand
Tijdens de openingsaflevering van Resistance wordt de toeschouwer geconfronteerd met een schot hagel aan informatie. Deze serie is de opvolger van Rebellion (2016), een vertelling over de Ierse Paasopstand van 1916. Dit seizoen speelt zich vier jaar later af in de chaos van een nieuwe poging van Ierland zich af te scheiden van het Britse rijk. Al met al een prima uitgangspunt voor intrige, geweld en pijn. Historische drama’s hebben van nature de eigenschap moeilijke introducties te kennen. Van de kijker wordt immers nogal wat voorkennis over personen, termen en gebeurtenissen verwacht. Resistance is net zo en hoewel dat niet erg is, kent de serie grotere en problematischere hindernissen.
Verwarrend en een tikkeltje leeg
Nieuwe personages maken hun entree, oude hebben vier wilde jaren achter de rug. De rode draad van Ursula lijkt verdacht veel op die van May (Sarah Greene) uit het vorige seizoen. May werkte ook voor de overheid en was zwanger van een buitenechtelijk kind. Na even flink gefronst te hebben en een Imdb-check blijkt toch dat het twee verschillende personages zijn. Voor veel andere, ‘nieuwe’ personages geldt eveneens dat ze een symbolische opvolger zijn van voorgangers in Rebellion. Zo komt deze hervertelling van de Ierse revolutie waarschijnlijk net zo verwarrend over als de toestand in 1920 daadwerkelijk was. Voor de kijkers, echter, zou wat houvast het verhaal makkelijker te volgen maken.
Naast deze discontinuïteit zijn de achtergrondverhalen van nieuwe karakters nauwelijks ingevuld. Daardoor is het moeilijk om enige emotie te voelen. Jimmy Mahon (Brian Gleeson), een van de hoofdpersonages, heeft nog wel een redelijk karakterkleurboek, omdat hij al in Rebellion voorkwam. Wellicht dat zijn arme afkomst en zijn geloof in een betere wereld hem in de armen van Iers nationalisme geduwd hebben. Zijn broer Patrick Mahon (David Wilmot) dient daarentegen de autoriteiten als politieagent. Hoewel Patrick duidelijk worstelt met zijn gevoelens over de oorlog, wordt ons niks duidelijk gemaakt over zijn relatie met Jimmy. Was die voorheen goed of gingen ze altijd al hun eigen, aparte weg? Welke invloed heeft dat op de moeilijkheden waarin ze nu samen terecht zijn gekomen? Kijkers moeten zelf gissen naar wat voor broers de twee waren. Hierdoor wordt de interactie tussen de twee net iets te leeg om interessant te zijn.
Good guys, betere films
Omdat geweld nog altijd een gevoelig onderwerp is op het eiland Ierland, is iedere verfilming van een oorlog in het verleden gedoemd om gekleurd te zijn. Patrick dient als gezicht van Ieren die aan de verkeerde kant stonden. Dit besnorde gelaat wordt sympathiek weergegeven. In een tijd van groeiende, anti-Britse gevoelens is het immers goed om te beseffen dat de tegenstander goede en menselijke kanten kan hebben. Hoewel ze als individuen persoonlijke diepgang ontberen, vormen de personages als groep een breed palet aan politieke opvattingen. Een radicale republikein spuugt op lijken van de vijand; Jimmy worstelt met het gebruik van geweld en het onder druk zetten van anderen; een sympathieke dokter helpt gewonde strijders, maar trekt een moeilijk blik wanneer het over hun daden gaat. Per persoon voelen ze echter allemaal stereotypisch aan vanwege een gebrek aan achtergrondinformatie.
Veel diepgaandere -en daardoor emotionelere en betere- scènes vinden we in The Wind that Shakes the Barley (2006). Met expliciete, hevig oplopende gesprekken wordt in deze film duidelijk gemaakt hoe zwaar en ingewikkeld leven tijdens de Ierse revolutie was. De film Michael Collins (1996) zette de politieke elite centraal in plaats van het gewone volk en de middenklasse. Resistance laat na een duidelijke keuze te maken en scheept de kijker op met hooggeplaatste personages die wederom stereotypisch zijn en een duidelijk achtergrond missen.
Revolutie biedt hoop
Nu de nieuwe personages zich ook vijf afleveringen lang hebben kunnen introduceren, geeft de serie een beetje uitzicht voor een goed derde deel, moeilijkheden daargelaten. Echter had Rebellion dat opstapje moeten zijn. Zelfs voor liefhebbers van historische drama’s en Ierse geschiedenis is Resistance maar met moeite een aanrader, voornamelijk vanwege de dunne achtergrondverhalen. De betere alternatieven die op de markt zijn, maken het bovendien moeilijk om van deze serie een blijvende herinnering te maken.
