Mensen worden aangevallen en opgepeuzeld door een zondvloed aan haaien die over straat en door huizen zwemmen nadat een tornado de beesten op land heeft getild. Zijn deze gebeurtenissen onrealistisch? Ja natuurlijk. Stel bij het kijken naar Sharknado (2013) niet te veel vragen naar realisme. De makers van deze absurde televisiefilm hebben geen enkele poging gedaan om een waarheidsgetrouw verhaal neer te zetten. Toch verzamelde de haaien-rampenfilm een ware cult-following.
Zo slecht dat het goed is
Getrouw aan de normen van Hollywood-rampenfilms is het geraamte van het plot van Sharknado eigenlijk helemaal niet zo raar. Bareigenaar annex surfer Fin vormt samen met een aantal vrienden een gammel team om zijn vervreemde vrouw en dochter te redden. Afwijkend zijn vanzelfsprekend de haaien, waarvan de belachelijke rol minder geloofwaardig is dan die van een gekloonde T-Rex in Jurassic Park. Haaien kunnen niet vliegen in tornado’s, kunnen niet in een ondiep poeltje water dobberen en zijn geen woeste allesverslindenders die er uitdrukkelijk op uit zijn mensen te teisteren. Juist dit meest idiote deel van de film is de toegevoegde waarde ervan: met een bizarre verandering in het Hollywood-patroon leggen de filmmakers de onzinnigheid van het standaardplot bloot en nemen op die manier de norm op de hak. Of dit met opzet is gedaan, is wel de vraag.
Een minpunt aan Sharknado is de kwaliteit van de special effects. De CGI in deze film is ronduit lachwekkend. Anno 2013 zouden haaien er niet uit moeten zien alsof ze direct uit het eerste Zoo Tycoon-spel komen. Net als bij de verhaallijn kun je je afvragen of de makers opzettelijk hun film er zo slecht uit laten zien, maar met een budget van twee miljoen dollar is dat onwaarschijnlijk.
De belachelijke B-film
De makers van deze haaienfantasie hebben zich eerder al gewaagd aan vreemde verhalen. Scenarioschrijver creëerde bijvoorbeeld het dwaze Mutant Vampire Zombies from the ‘Hood! (2008) en de debiele film American Warships (2012), waarin de Amerikaanse marine wordt aangevallen door aliens. Deze creaties kunnen niet tippen aan de populariteit van Sharknado, welke zo erg in de smaak viel bij het publiek dat de National Weather Service van de Verenigde Staten een speciaal advies opstelde over wat te doen bij een tornado van haaien. Dat één van de vele b-films van het televisiekanaal Syfy het zo ver zou schoppen hadden de makers echter nooit kunnen dromen. Regisseur Anthony C. Ferrante gokte op succes door rampen en haaien samen te voegen, zonder ooit aandacht te hebben gestoken in marketing. Uiteindelijk wisten trailers, Twitter en mond-tot-mondreclame de meeste mensen aan te trekken.
Een succesfilm krijgt altijd één of meerdere sequel(s). Zo ook in het geval van Sharknado. In Sharknado 2: The Second One volgen we in New York City deels dezelfde cast als in het origineel en in Sharknado 3: Oh Hell No! doen ze hetzelfde, dit maal in Washington DC. Zelfs een Sharknado 4 werd na de première van het derde deel aangekondigd. Verwacht niet te veel van deze ‘kunstwerkjes’, maar denk er ook niet te min over. Lachen om een idiote film die indirect en waarschijnlijk onbewust een kritische blik werpt op Hollywood, is absoluut geen vergissing.