Home CultuurANS kijkt ANS kijkt: The Hateful Eight (2015)

ANS kijkt: The Hateful Eight (2015)

door Redactie

Over-the-top geweld, intelligente dialogen en beeldschone shots; met deze karakteristieke elementen maakt Quentin Tarantino eigenlijk altijd wel een klasse film. Combineer deze eigenschappen eens met originele filmmuziek van legende Ennio Morricone en voeg daar een onderliggend thema van racisme aan toe. Het resultaat is The Hateful Eight, de achtste film van de eigenzinnige filmmaker, die niet voor niets ooit ‘the single most influential director of his generation’ werd genoemd. Misschien is dit cinematische hoogstandje wel een van zijn beste creaties. 

Hatelijke heibel
In een barre besneeuwde omgeving zien we hoe de zwarte bounty hunter Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson, een grote favoriet van Tarantino) en John Ruth ‘The Hangman’ (Kurt Russell), een beroepsgenoot in het ruilen van criminelen voor geld bij de autoriteiten, samen verder besluiten te reizen. In zijn postkoets heeft John een linke tante als gevangene bij zich: Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh). Alsof het wantrouwende en constant botsende gezelschap nog niet groot genoeg is, wordt deze aangevuld door de gluiperige zuiderling Chris Mannix (Walter Goggins). De hatelijke vier moeten het in een overnachtingshut midden in de winterse wildernis ook nog eens doen met vier andere uiterst onbetrouwbaar overkomende vreemdelingen: de Mexicaans Bob (Demián Bichir), de zwijgzame cowboy Joe Cage (Michael Madsen), de zuiderlijke oud-generaal Smithers (Bruce Dern) en de Engelsman Oswaldo Mobray (Tim Roth). En ja, dit is een Tarantino-film, dus een geweldadige confrontatie blijft niet uit. 

Wat je wellicht kan afschrikken, is dat de rest van de film zich op deze ene plek afspeelt, maar ren niet gillend weg: scherpe humor, overdreven geweld en vindingrijke converstaties die het plot mysterieus maken tot het eind houden je op het puntje van je stoel. Tarantino kan zijn non-lineaire verhaal nog het best zelf aanprijzen: ‘It is just a bunch of nefarious guys in a room, all telling backstories that may or may not be true. Trap those guys together in a room with a blizzard outside, give them guns, and see what happens.’

White hell
Net als bij zijn vorige film, de western Django Unchained, heeft Tarantino zich laten inspireren door de ‘spaghetti-western’. Dit sugbenre van Italiaanse makelij was met een nadruk op excessief geweld en een vervreemdende sfeer een ware trendbreaker in de filmwereld. Het zal je dan ook niet verbazen dat zijn favoriete film Sergio Leone’s The Good, the Bad and the Ugly is, de bekendste onder de spaghetti-westerns. In Tarantino’s winterse ode zit zelfs een originele muzikale score van dezelfde componist. Waar genie Ennio Morricone 50 jaar geleden de overbekende, epische deuntjes van The Good maakte, heeft hij nu hetzelfde gedaan voor The Hateful Eight. Het restultaat van speelse klanken die spanning en actie, maar vooral ook mysterie suggeren, is niet voor niets voor een Oscar genomineerd. 

Toch zal Tarantino zich nooit laten leiden door één bepaalde traditie. De titel van zijn nieuwste film is bijvoorbeeld een directe verwijzing naar de Amerikaanse westernklassieker The Magnificent Seven, die ook over een groep excentrieke vreemdelingen gaat. Vooral ook het ietwat verstopte, maar als je goed oplet sterk aanwezige thema van racisme is een typisch Tarantino-achtige toevoeging. Net zoals in Django valt het ‘n-word’ ontelbare keren en botsen personages van verschillende kleuren de hele tijd. Opvallend genoeg lijkt de boodschap hierover, in tegenstelling tot voorgaande films als Django, meer verzoendend dan wraakzuchtig; dit komt met name bij het einde van de film ronduit fenomenaal naar voren. 


Meer dan fraai
Dan is er nog de cinematografie. Zoals te verwachten viel, ziet de film er geweldig uit: prachtige, brede shots van winterlandschappen worden afgewisseld met sfeervolle beelden in de overnachtingshut. Daarnaast bracht een regisseur voor het eerst in meer dan twintig jaar zijn project op 70 mm film uit. Natuurlijk wordt The Hateful Eight ook digitaal vertoond in bioscopen, maar voor het ware genieten moet je echt naar een van de wereldwijd 100 exclusieve roadshow-vertoningen gaan. Dankzij de aspect ratio van de Ultra Panavision-film is het beeldscherm ontzettend breed en mooi gedetailleerd. Deze speciale versie van het kunstwerkje is bovendien 20 minuten langer – een overture en een intermission zijn toegevoegd – en bepaalde scenes zijn anders, omdat deze volgens Tarantino op alleen op een groot scherm konden werken.  

Wat kan je verwachten van een film van Quentin Tarantino? Geweld natuurlijk. Het toppunt daarvan zelfs, of eigenlijk alles wat zich daarboven bevindt. The Hateful Eight heeft echter ook een hart, gevuld met een stevig kloppende boodschap over racisme, omhuld door sierlijke beelden en komische discussies. De muziek van Morricone maakt het helemaal af; wat is er nog te wensen? Meer cinema van dit enfant terrible filmwereld, zul je zeggen. Helaas heeft Tarantino in 2014 aangekondigd dat hij na deze creatie nog maar twee keer in zijn leven een film zal schieten. Geniet tijdens dit winterse weer dus maar rustig van een film waarin je de sneeuw steeds roder zult zien kleuren. 

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen