Home CultuurANS leest ANS leest: Nathan Hill, The Nix (2016)

ANS leest: Nathan Hill, The Nix (2016)

door Vincent Veerbeek

De Verenigde Staten is een land van uitersten, een land van grote dromen en harde realiteiten. Deze tegenstellingen zullen schrijvers blijven inspireren om het land onder de loep te nemen en te bekritiseren. Zo ook Nathan Hill, die zich in zijn omvangrijke debuutroman The Nix (in het Nederlands uitgegeven als De Nix) waagt aan een indringend verhaal over een man die op zoek is naar de waarheid over zijn familie en naar zichzelf. Op de achtergrond ontvouwt zich vijftig jaar Amerikaanse geschiedenis op haar mooist en haar gruwelijkst.

Moedergevoelens
Samuel Andresen-Anderson is in een woord een mislukkeling. Zijn carrière als schrijver is nergens heengegaan en nu, al ver in de dertig, geeft hij colleges over Engelse literatuur op een universiteit in een buitenwijk van Chicago. Het meeste plezier beleeft hij aan het sarren van opstandige studenten en buiten zijn werk om stelt zijn leven weinig voor. Echte vrienden heeft hij nauwelijks en het grootste deel van zijn vrije tijd brengt hij door in de virtuele werkelijkheid van de game Elfscape. Dan duikt zijn moeder Faye, die uit Samuels leven verdween toen hij elf was, op in het nieuws. Ze heeft een omstreden Republikeinse gouverneur en potentiële presidentskandidaat met stenen bekogeld en wordt daarom nu vervolgd voor deze ‘aanslag’. Samuel grijpt dit voorval aan als tweede kans: hij biedt zijn uitgever een boek aan over het leven van zijn moeder. Zo kan hij tegelijk ontdekken wie zijn moeder eigenlijk is en waarom ze uit zijn leven verdween. Het is het begin van een zoektocht die hem onder andere terugbrengt naar zijn eigen jeugd in de jaren tachtig en de studentenjaren van zijn moeder in de jaren zestig. Het boek is opgedeeld in tien delen, waarbij telkens gesprongen wordt van 2011 naar een belangrijk moment in het verleden. Zo worden langzaam de puzzelstukjes bij elkaar gelegd.

“It’s going to include everything. The whole story. From her childhood to the present day.”
“So it’s going to be like six hundred pages and ten people will read it? Congratulations.”

Perfect plaatje
Ondanks de imposante omvang, met meer dan 600 pagina’s, is het boek vlot geschreven en blijft het tot het einde boeiend. Wat wel jammer is, is de manier waarop alles uiteindelijk met elkaar verbonden blijkt te zijn. Met zoveel stukjes zou je verwachten dat er wat vragen openblijven, maar het tegenovergestelde is waar. Closure is fijn, maar de manier waarop Samuels hele zoektocht door een persoon georkestreerd blijkt te zijn voelt nogal geforceerd. Alles blijkt naadloos met elkaar verbonden te zijn op een manier die net te perfect aanvoelt. Gelukkig volgt na die teleurstellende onthullingen nog een hoofdstuk waarin Hill de verschillende personages langsgaat om te laten zien hoe het met hen afloopt na de gebeurtenissen van het boek. Deze afsluiting geeft echter nog genoeg stof tot nadenken en zet niet met terugwerkende kracht het hele plot in een ander daglicht zet. Dat is ook een grote kracht van het boek: hoewel alles draait om Samuel en zijn moeder, zijn er een aantal goed uitgewerkte bijpersonages die keer op keer opduiken. Bovendien krijgen een aantal van deze personages, zoals gamer Pwnage en studente Laura Pottsdam, ook hun eigen hoofdstukken. Dit is echt een verrijking voor het boek en het biedt Hill bovendien de gelegenheid verschillende aspecten van het leven in de Verenigde Staten uit te lichten.

Serieus jongleerwerk
Hoewel Hill er goed in slaagt geloofwaardige personages neer te zetten, lijkt hij soms niet helemaal te weten waar hij het liefst over wil hebben. Tientallen thema’s worden aangesneden, van de kredietcrisis tot de burgerrechtenbeweging tot klimaatverandering, maar negen van de tien keer wordt er verder weinig mee gedaan. Dat is jammer, maar wanneer Hill zich wel vol overgave op een specifiek onderwerp stort, doet hij dat met verve. Een centraal thema is de rol van protest in de Amerikaanse samenleving. Hill besteedt veel aandacht aan de hippiebeweging en aarzelt niet om kritische kanttekeningen te plaatsen bij de protesten tegen de Vietnamoorlog. Daarnaast maakt hij een interessante parallel met de Occupy Wallstreet-beweging in 2011 om te laten zien hoe weinig er in veertig jaar tijd veranderd is. Dit laat zien dat als Hill er echt voor gaat, hij veel in zijn mars heeft. Helaas geldt dit niet voor alle thema’s, waardoor sommige onderwerpen afleidend werken.

Gezien de omvang van het de roman is het niet verwonderlijk dat het tien jaar geduurd heeft voordat Hill The Nix klaar had, maar het resultaat mag er wezen. Soms neemt de schrijver teveel hooi op zijn vork en het einde is erg kort door de bocht, maar deze eigenaardigheden zijn snel vergeven. Alles bij elkaar is The Nix een indrukwekkend epos dat een schrijnend beeld schetst van het moderne Amerika, waarin iedereen uiteindelijk op zichzelf en zijn naasten is aangewezen. Juist daarom zijn de persoonlijke relaties die in het boek worden uitgediept zo betekenisvol.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen