Niet alleen de vorige schrijver heeft moeite met de ‘ludieke’ actie van de Radboud Universiteit. Onderstaande schrijver, die graag anoniem wil blijven, legt uit dat de mentale gezondheidsproblemen voor studenten een groot probleem zijn. De tranenkamer neemt de studenten hierin niet serieus.
De universiteit zag de stress rondom tentamens aankomen en dacht: we maken een tranenkamer. En ‘voor studenten die écht problemen hebben’, de contactgegevens van de studentpsycholoog. Even negerend dat de onderzoeken die we hebben over dit onderwerp erop wijzen dat al snel de helft van de studenten ‘echte’ mentale gezondheidsproblemen heeft, en dat de wachttijd voor een paar sessies met de studentpsycholoog regelmatig meer dan een maand is.
Ik kan me bij dit soort acties nooit onttrekken aan de vraag hoeveel paniekaanvallen de betrokkenen dit jaar hebben gehad. Hoe vaak zij hele nachten wakker hebben gelegen van de stress of het verdriet. Hoe vaak ze hun telefoons aan hebben laten staan, de hele nacht door, voor het geval die ene vriend(in) waar het niet zo lekker mee gaat om 3 uur ‘s nachts iemand moet spreken. Hoe vaak de grap ‘dat zegt mijn psycholoog nou ook altijd’ in hun gesprekken voorbij komt. Hoe vaak zij niet uit bed konden komen de afgelopen maanden. Hoe vaak zij dagenlang elke paar uur een huilbui hebben gehad.
‘Ik had niet gedacht dat je in één beweging de mentale gezondheidscrisis op campus en de Holocaust zou kunnen bagatelliseren.’
Het feit is dat de mentale gezondheid van studenten zo massaal zo slecht is, dat het niet meer gaat om ‘een paar studenten met problemen’. Het gaat om halve collegezalen. Studenten praten elkaar door paniekaanvallen heen, zitten huilbuien met elkaar uit, verwerken trauma’s met elkaar, en, in de ergste gevallen, horen ze elkaars suïcidale neigingen aan. We zijn massaal, zonder het ooit gewild te hebben, ervaringsdeskundigen geworden in onze eigen mentale gezondheidsproblemen en die van iedereen om ons heen. Het minste wat de universiteit zou kunnen doen, is dat serieus nemen.
En dan is er nog het detail van de muziekkeuze: Schindler’s List. Een film over de Holocaust en Nazi-Duitsland. Ik moet het de universiteit nageven, ik had voor vandaag niet gedacht dat je in één beweging de mentale gezondheidscrisis op campus en de Holocaust zou kunnen bagatelliseren. Toch een prestatie. Maar misschien niet helemaal het type prestatie dat nastrevenswaardig is.
Als de universiteit zich daadwerkelijk zorgen zou maken over de mentale gezondheid van studenten zou ze, bijvoorbeeld, kunnen investeren in meer studentpsychologen (die overig wel even aan collectieve zelfreflectie mogen doen over hun instemming met dit project), zodat mensen geen weken of maanden op de wachtlijst hoeven voordat ze een paar sessies krijgen en weer door mogen met hun leven. Ze zou studenten informatie kunnen geven over hoe je het beste met je docenten en examencommissie kan praten over je problemen. Ze zou docenten en studieadviseurs kunnen trainen in het respectvol omgaan met studenten met mentale gezondheidsproblemen. Ze zou rondetafelgesprekken kunnen houden met studenten met mentale gezondheidsproblemen over wat ze nodig hebben van de universiteit. Ze zou iets kunnen doen aan het gigantische tekort aan docenten op veel van de faculteiten, waardoor docenten ook wat minder vaak een burn-out of andere mentale gezondheidsproblemen oplopen, waardoor de universiteit als instituut misschien wat gezonder wordt. Ze zou kunnen lobbyen om het leenstelsel af te schaffen en de exorbitante schulden van studenten vrij te schelden om ervoor te zorgen dat één gemist tentamen je niet potentieel 10.000 euro kost.
Ik zie momenteel in mijn omgeving geen groter probleem onder studenten dan de epidemie aan mentale gezondheidsproblemen. Misschien verdient dat van een ‘studentgerichte’ universiteit als de Radboud Universiteit iets meer aandacht dan een jankhok.