Home Opinie & AchtergrondIngezonden [Ingezonden] Huilkamer normaliseert mentale problemen

[Ingezonden] Huilkamer normaliseert mentale problemen

door Redactie

Het nieuws van woensdagmiddag over de huilkamer op de Radboud Universiteit viel niet bij iedereen goed. Ook Mae Boevink, oud-studente aan de Radboud Universiteit, had moeite met het concept. Zij heeft zelf mentale klachten (gehad) en ziet de huilkamer als het normaliseren van stress om tentamens door de universiteit. In deze open brief vertelt zij haar kijk op de actie van de universiteit. 

Op 19 juni verscheen er in een WhatsApp groep waar ik in zit een foto van een poster van de Cry Room #Radbreak. Waar ik in eerste instantie dacht dat het hier om een slechte grap ging bleek iets later, na de Facebook van de universiteit te bekijken, dat het hier wel degelijk om een bestaande poster ging.

Mijn eerste reactie was die van verbazing, vlug gevolgd door woede en verdriet. Als alumna met een geschiedenis (en heden) met geestelijke gezondheidsproblematiek doet het mij pijn om te zien hoe de Radboud Universiteit omgaat met mental health.

‘Depressie is uiteraard iets wat met even een potje janken gewoon voorbij is.’

De universiteit doet het op deze manier af alsof het normaal is dat studenten in paniek raken en huilen om hun resultaten. Alsof in huilen uitbarsten terwijl je in college zit omdat je het allemaal niet meer trekt simpelweg opgelost wordt door naar een ‘huiskamer’ te gaan waar wat tissues staan, wat post-its hangen en wat ‘zielige’ muziek opstaat. Want dat is hoe je dit soort dingen oplost. Depressie is uiteraard iets wat met even een potje janken gewoon voorbij is. De enorme prestatiedruk die studenten voelen gaat uiteraard weg wanneer je op een post it schrijft dat je tentamen slecht ging en dat je bang bent dat je je jaar niet haalt en iedereen in je leven gaat teleurstellen en je een nóg grotere studieschuld oploopt.

Wat belachelijk.

Depressie, angststoornissen, persoonlijkheidsstoornissen, al deze dingen komen zo veel vaker voor dan de universiteit nu doet voorkomen. En het zijn dingen niet zomaar opgelost worden door de bovengenoemde manieren. Waarom moet de universiteit zich verlagen tot zo’n publiciteitsstunt, terwijl die tijd beter besteed kan worden?

Hoe hebben er mensen van Dienst Marketing en Communicatie bij elkaar gezeten en dit goedgekeurd? Heeft niemand bedacht dat er misschien meer tijd in studentenwelzijn an sich kon worden gestoken? Misschien is het een idee om meer voorlichting te geven aan studenten, om ze meer te wijzen op de mogelijkheden voor wanneer je je als student belachelijk KUT voelt maar niet weet waar je naartoe moet. Misschien zou er meer geld moeten komen voor meer studentenpsychologen in plaats van er soort van een verwijzing naar te doen op de poster. Misschien wordt het tijd om studenten serieus te nemen en een groter algeheel gesprek over te voeren in plaats van ze drie dagen lang de kans te geven om zich op te sluiten in een kamertje waar ze zich gepatroniseerd voelen en denken dat het daarbuiten niet oké is om je zo te voelen.

Ik werd verdrietig, en misschien moet ik maar even gaan huilen in het Erasmusgebouw. Maar mijn woede zal er dan wel voor zorgen dat ik onderweg ernaartoe meteen elke poster die ik tegen kom van de muur zal rukken.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen