Kunstgeschiedenisstudent Anna Koudijs verblijft een half jaar in Lincoln, Groot-Brittannië. Voor ANS schrijft ze elke maand over hoe zij als Nederlandse student de Brexit beleeft, maar ook over haar bevindingen in het land en het contact met de bewoners.
Het is twee maanden geleden dat ik na een halfjaar studeren in het Verenigd Koninkrijk weer ben teruggekeerd naar de Lage Landen. Als ik het rationeel benader lijkt het pas twee maanden te zijn, maar het voelt als een eeuwigheid. Misschien zelfs alsof ik nooit weg ben geweest, alsof het allemaal maar een droom was. Toch heb ik voor zes maanden in Engeland mogen wonen en is dit alweer mijn laatste column.
Het is echt een ontzettend cliché, maar wat zijn die zes maanden snel gegaan. Nou ja, dat kan ik achteraf nu wel zeggen. Tijdens mijn buitenlandminor voelde het soms helemaal niet alsof de tijd voorbijvloog. Zo zag ik halverwege mijn verblijf in Engeland soms ontzettend op tegen de maanden die nog volgden. Eigenlijk besef je pas echt wat voor emotionele rollercoaster het is als je er al tot je nek toe in zit. Begrijp me niet verkeerd, het was een hele goede en leerzame ervaring en ik heb er zeker geen spijt van, ik denk alleen dat soms onderschat wordt hoe zwaar het af en toe kan zijn.
Van andere studenten die mij voorgingen hoorde ik vooral de gave en onvergetelijke ervaringen en herinneringen die zij hebben meegemaakt en eraan over hebben gehouden. Natuurlijk geldt dat ook absoluut voor mij en na een tijdje zijn dat de herinneringen die je waarschijnlijk het meest bij blijven. De ontzettend leuke mensen die ik heb mogen ontmoeten, mijn positieve ervaring met het onderwijs aan de universiteit in Lincoln, de mooie plekken die ik bezocht hebt, maar ook de lieve en leuke berichten die ik vanuit thuis heb mogen ontvangen en de mensen die bij mij op bezoek zijn gekomen.
Toch was afgelopen half jaar zeker geen vakantie (dus bij deze een waarschuwing: vraag me niet of mijn buitenlandminor niet gewoon een soort van vakantie was). Los van alle goede en leuke ervaringen was het namelijk gewoon keihard werken. Hoe ik mijzelf ontwikkeld heb over de afgelopen paar maanden was alle moeite echter meer dan waard. Ik durf dan ook best te zeggen dat ik trots ben op mezelf en op wat ik bereikt heb. Ongetwijfeld heeft iedereen tijdens een buitenlandverblijf zijn eigen uitdaging. Voor de een zit de moeilijkheid in het leren van een nieuwe taal, voor de ander misschien in het proberen van zelfredzaam en zelfstandig te zijn. Hoewel ik mij op allerlei gebieden heb ontwikkeld, was de grootste uitdaging voor mij om me sociaal op te stellen en tegelijkertijd dicht bij mijzelf te blijven. Ik ben van nature vrij introvert, maar heb mezelf geleerd om me daar af en toe overheen te zetten. Misschien is dat wel waar een buitenlandminor het meeste omdraait, niet het zo ver weg zijn of het leren van een andere taal, maar die persoonlijke overwinningen, stapje voor stapje.
Wat ik het meest lastig vind sinds ik terug ben in Nederland zijn twee hele praktische dingen: fatsoenlijk Nederlands spreken en deelnemen aan het verkeer. Het lijkt alsof ik binnen een halfjaar de helft van mijn Nederlandse woordenschat kwijt ben geraakt, om over mijn grammatica maar niet te spreken. Het afschrijven van mijn scriptie in het Nederlands werd daardoor een nog grotere uitdaging dan het al was. Ook voor het eerst weer autorijden was moeilijker dan ik had gedacht. Binnen een halfjaar was ik zo gewend aan het verkeer in het Verenigd Koninkrijk, dat ik in Nederland automatisch aan de linkerkant van de weg begon te rijden. Ondertussen verzocht mijn moeder naast mij of ik toch maar even aan de rechter kant wilde gaan rijden, waarop ik dacht: ‘huh, maar dat doe ik toch al?’. Vreemd genoeg lijkt het nu moeilijker en duurt het langer om weer te wennen, dan toen ik net in Engeland was. Misschien komt dit omdat ik dit gewenningsproces nu alleen onderga, terwijl ik in Engeland allemaal andere studenten om mij heen had die in dezelfde situatie zaten.
Een vraag die mij al meerdere keren gesteld is, is of ik ooit terug zou willen. Wie weet wat de toekomst zal brengen. Voor nu ben ik in elk geval blij om weer terug te zijn in Nederland. Ik sluit zeker niet uit dat ik ooit voor langere tijd terug zal keren naar dat eigenaardige eiland. Voor nu lijk ik in elk geval net op tijd ontsnapt te zijn voordat het schip met man en macht ten onder gaat.