Kunstgeschiedenisstudent Anna Koudijs verblijft een half jaar in Lincoln, Groot-Brittannië. Voor ANS schrijft ze elke maand over hoe zij als Nederlandse student de Brexit beleeft, maar ook over haar bevindingen in het land en het contact met de bewoners.
‘Time flies by when you’re having fun‘, en al helemaal als je het ook nog eens heel drukt hebt. Vier maanden geleden kwam ik aan in Lincoln. Aan de ene kant voelt het als de dag van gisteren, maar tegelijkertijd ook weer als een eeuwigheid geleden. Er is in de tussentijd zoveel gebeurd. Het semester loopt hier op zijn eind en terwijl ik de laatste opdrachten inlever, vertrekken de eerste uitwisselingsstudenten alweer terug naar hun eigen land. Ik ben hier gelukkig nog twee maanden om rustig alles af te maken. Daarnaast ga ik die tijd goed gebruiken om nog wat rond te reizen en zo nog te kunnen genieten van de Britse cultuur.
Niet alleen de uitwisselingsstudenten, maar ook steeds meer Engelse studenten beginnen de stad te verlaten nu het semester aan zijn einde komt. Hieraan kan ik merken dat het studentenleven in het Verenigd Koninkrijk toch beduidend anders is dan in Nederland. Waar je in Nederland als je eenmaal op kamers gaat, ook echt op kamers blijft, wonen Britse studenten tijdens de zomer gedurende een paar maanden weer bij hun ouders. Ook zodra ze afstuderen gaan ze vaak weer (tijdelijk) bij hun ouders wonen. Heel begrijpelijk als je kijkt naar de huurprijzen hier, maar zelf zou ik er niet aan moeten denken. Als je eenmaal gewend bent om op jezelf te wonen lijkt het mij een behoorlijke uitdaging om weer rekening te moeten houden met een hele familie in huis. Kortom, Lincoln begint langzaamaan leeg te lopen en schijnt een behoorlijke ‘ghosttown‘ te worden zodra alle studenten naar huis zijn.
Hoewel het nog twee maanden duurt voordat ik weer naar huis ga, betrap ik mezelf erop dat ik af en toe al terugdenk aan mijn tijd hier. Hoe deze tot nu toe is verlopen, wat er terecht gekomen is van mijn soms toch wat irrealistische doelen en verwachtingen. Zo heb ik ondertussen de hoop op dat prachtige Britse accent wel opgegeven. Want ten eerste, wat is een Brits accent? Zoals ik in mijn column van maart al aangaf hebben ze hier om de twintig kilometer wel weer een ander. Daarnaast heb ik studenten om mij heen uit zoveel verschillende landen, dat mijn accent nu eerder een rare mengeling van Brits, Amerikaans, Nederlands en Italiaans lijkt te zijn. Ach, wat maakt het ook uit, als mensen me maar verstaan.
Ik kijk niet alleen terug op mijn tijd in Engeland, maar ik begin ook al een beetje vooruit te kijken naar mijn terugkeer in Nederland. Hoewel ik aan de ene kant best wel weer zin heb om terug naar huis te gaan, vind ik het ook wel eng. Ik heb het gevoel dat ik in een soort limbo beland ben. Doordat ik hier maar een half jaar woon, is er niet echt sprake van integratie. Je weet immers dat het voor een korte periode is, je weer naar huis gaat en de mensen om je heen weten dat ook. Echte relaties met mensen ga je niet aan. Maar een paar weken geleden bekroop mij opeens de angst of ik straks nog wel in mijn vertrouwde omgeving pas. Ik kijk er zo naar uit om weer terug te gaan naar mijn vrienden en familie, maar is die omgeving nog wel zo vertrouwd tegen die tijd als dat ik mij voorstel? Of ben ik door dat half jaar weg eigenlijk best wel vervreemd van mijn leefomgeving?