Onze privacy is in het geding en niemand weet precies wat we daaraan kunnen doen. Online enquêtes vragen je de hemd van het lijf: wanneer heb je voor het laatst yoghurt gegeten? Hoeveel geef je uit aan kleding? Wat is eigenlijk je pincode? Grote bedrijven stemmen advertenties precies af op jouw voorkeuren en Rusland schijnt iets gedaan te hebben met de Amerikaanse verkiezingen. Google en Facebook verdienen miljoenen door je gegevens te verkopen aan grote bedrijven, maar van dat geld zie je zelf niets terug.
Niet alleen je persoonsgegevens zijn gratis. Ook bloeddonaties vinden geheel vrijwillig plaats en niet tegen betaling. Het is onethisch geld te vangen voor lichaamsmateriaal, dus als doekje voor het bloeden krijg je na de donatie wat eten en drinken. Voor het geld hoef je het dus niet te doen, wel voor de karmapunten. Mocht je toch wat willen verdienen, dan kan je beter langsgaan bij het Max Planck Instituut. Daar ben je slechts de zoveelste anonieme proefpersoon die zijn lege portemonnee komt vullen.
Kan je nu nergens ontsnappen aan de alomvattende wereld van data? Het antwoord lijkt haast onomstotelijk ‘nee’. Gelukkig is er een groep die makkelijk ontkomt aan de dagelijkse dreiging van Google en Facebook: dieren. Katten liggen lui in de zon, koeien grazen zorgeloos in de wei en van internet hebben ze nog nooit gehoord… een luizenleven waar je jaloers op kan zijn.
Tenminste, als je de afgeknipte snavels, te kleine hokken en het slachten even vergeet. Dagelijks bloeden er in grote getale dieren dood en dat is niet oké, vindt Eva Meijer. Dieren moeten onrecht kunnen aankaarten en hebben net zoveel recht op een politieke stem als mensen. Ze moeten deel uitmaken van onze democratie. Je gekke buurvrouw die Facebook heeft aangemaakt voor haar kat, blijkt dus eigenlijk gewoon een heel vooruitstrevend persoon.
De hoofdredactie
Klik hier om de nieuwe ANS digitaal te lezen.